Osvajanje neba / zgodovina letalstva,Jugoslavija,srbsko,cirilica*1949

1949, prva izdaja, srbski jezik, primerno za darilo, srbski jezik, cirilica
Teme
letalstvo | zgodovina letalstva | Jugoslavija | letenje

BREZPLAČNA POŠTNINA PRI NAKUPU VSAJ TREH KNJIG. (ZA NAVADNO POŠTO - TISKOVINA - PO SLOVENIJI)
PLAČILO NA TRR.OZIROMA PO DOGOVORU. 041 625 178

LEPO OHRANJENA KNJIGA ,NOTRANJOST LEPO OHRANJENA,TRDE PLATNICE
PRVA IN EDINA IZDAJA, PRIMERNO ZA DARILO
POGLEJTE ŠE OSTALE MOJE KNJIGE,
ČE VZAMETE VSAJ TRI KNJIGE IN PLAČATE NA TRR ALI Z GOTOVINO JE POŠTNINA B R E Z P L A Č N A
(razen kadar je posebno označeno da poštnino plača kupec )

KLJUČ / LOK - LA B5 / LETALSTVO, AVIONI, ZGODOVINA, AVIACIJA, JUGOSLAVIJA, LETENJE, PILOTI,
ANTIKVARNE KNJIGE, REDKE KNJIGE, NOSTALGIJA
NAJBOLJ BRANE KNJIGE, ,...
USPEŠNICE ,KLASIKI,DOBRA KNJIGA

SLIKE SO AVTORSKO ZAŠČITENE.
PRI VAŠEM SPOROČILU PROSIM NAPIŠITE ŠE VAŠ KONTAKT(TELEFON,MAIL,..)

Podrobni podatki
Avtor – oseba Bihalji-Merin, Oto
Naslov Osvajanje neba / Oto Bihalji-Merin
Vrsta gradiva knjiga
Ciljna skupina neleposlovje za odrasle
Jezik srbski
Leto 1949
Založništvo in izdelava Beograd : Prosveta, 1949
Fizični opis 327 str. : ilustr. ; 22 cm
Opombe Cir.
Nekontrolirane predmetne oznake letalstvo / zgodovina letalstva / Jugoslavija / letenje
UDK 629.7
COBISS.SI-ID 3866227
Jugoslovanski pisatelj, umetniški kritik in kustos Oto Bihalji-Merin (1904–1993) je v dvajsetih letih prejšnjega stoletja živel v Berlinu, kjer se je pridružil nemški komunistični partiji in objavljal literarno kritiko v levičarskem tisku pod sovjetskim vplivom. Rojen v židovski družini v Zemunu, je po vzponu nacističnega režima v tridesetih letih emigriral najprej v Češkoslovaško, potem pa v Francijo in Švico. Ob izbruhu druge svetovne vojne se je kot jugoslovanski vojak znašel v nemškem ujetništvu. Po vojni je postal eden najpomembnejših kulturnih teoretikov in administratorjev v Titovi Jugoslaviji. Po sporu Tita s Stalinom je postal goreč zagovornik naivne ljudske umetnosti kot prvobitnega in pristnega izraza proletarske in kmečke ustvarjalnosti. Merinova doktrina, ki je služila za premostitev razlik med socialističnim realizmom in zahodno nefiguralno umetnostjo, je temeljila na teoretskih idejah o tretji poti Mirolsava Krleže in gibanju neuvrščenih.

Oto Bihalji-Merin rođen je jevrejskoj[1] obrtničkoj porodici (otac mu je bio slikar), mladost je proveo u Zemunu, tada pograničnom austro-ugarskom gradu, na granici dviju država i kultura. Studij slikarstva započeo je u Beogradu 1924 i nastavio u Berlinu, tamo je počeo surađivati kao likovni kritičar i novinar u časopisu Illustrierten Neuen Welt i Die Linkskurve (Lijevi zavoj)[2] koji je okupljao lijeve intelektualce, suradnik tog časopisa bio je i György Lukács. Taj krug odveo ga je i do Njemačke komunističke partije čiji je postao član.

U Beograd se vratio 1928. i postao pilot Ratnog zrakoplovstva Kraljevine Jugoslavije. Tad je sa bratom Pavlom Bihaljijem osnovao časopis Nova literatura i izdavačku kuću Nolit. Izdavali su knjige Jacka Londona, Maksima Gorkog, Remarqua, Heinricha Manna, Sinclaira Lewisa, Johna Steinbecka, Isaka Babelja... naslove koje je ondašnja cenzura često uzimala za provokativno ljevičarske i često zabranjivala. Otpušten je zbog urođene srčane mane, nakon tog se vratio u Berlin. Nastavio je raditi kao novinar i publicist, ali je tad na svoje oči vidio rađanje njemačkog nacizma, i osjetio potrebu da se odupre svim svojim snagama. Oto Bihalji se družio i surađivao sa vodećim tadašnje Evrope Brechtom, Thomasom i Heinrichom Mannom, Malrauxom, Sartrom, Gorkim, Hemingwayom, Faulknerom, Picassom i mnogim drugima, a sve u cilju borbe protiv rastućeg fašizma u Italiji i nacional-socijalizma u Njemačkoj.

Kad se stanje pogoršalo - 1933 napustio je Berlin i otišao u Pariz, tu je sa Arthur Koestlerom i Manèsom Sperberom osnovao Institut za borbu protiv fašizma.[2] Istovremeno je i nadalje objavljivao u Njemačkoj ali pod raznim pseudonimima (najčešće kao Pierre Merin ili Peter Thoene) do 1936 živi na relaciji Francuska - Švicarska. Bihalji je 1936. otišao u Španjolsku, gdje se na strani republikanaca borio protiv snaga generala Franka.[3] Nakon poraza republikanaca vratio u Kraljevinu Jugoslaviju i nakon kratkotrajnog aprilskog rata pao u zarobljeništvo kao oficir Kraljevske jugoslavenske vojske. Dobro poznavanje njemačkog i brojni pseudonimi pod kojima je objavljivao, spasili su mu život - jer ga nitko nije povezao sa njegovim stvarnim imenom, za razliku od njega brat Pavle mu je streljan već prvih dana okupacije.

Nakon Drugog svjetskog rata, Bihalji se vratio u Beograd i sve do smrti 1993. živio u istom predratnom skromnom stanu u Nemanjinoj ulici,[3] i pored velikih prihoda koje je imao od prodaje knjiga po svijetu (najviše Njemačkoj).

Oto Bihalji - Merin napisao je na desetine knjiga, uglavnom o umjetnosti i to većinom na njemačkom. Za njega je Thomas Mann rekao da je jedan od najboljih stilista njemačkog jezika.[3] Potaknut nacističkim progonom modernih umjetnika, napisao je prvu historiju moderne umjetnosti u Njemačkoj, koju je 1938. godine objavio Penguin Books s predgovorom Herberta Reada. Neposedno nakon rata, kada je umjetnost Jugoslavije bila pod uticajem socijalističkog realizma SSSR-a, stao je na stranu moderne, ali i naivne umjetnosti. To što se tadašnja Jugoslavija relativno brzo odvojila od sovjetskog modela populističke, politički obojene umetnosti i slikarstva, dobrim je dijelom i njegova zasluga. Oto Bihalji ostao je intimno vezan i vjeran međuratnom njemačkom ekspresionizmu - izopačenoj umjetnosti - kako su je zvali nacisti, za koji je slovio kao ekspert. Nakon rata radio je na promociji jugoslavenske kulturne baštine, - stećci, naivna umjetnost (Ivan Generalić, Bogosav Živković) ali i apstraktnih slikara Vangel Naumovski. Kao jedan od članova Međunarodne stručne komisije zadužene za veliku izložbu Fifty Years of Modern Art, bio je zaslužan za to što je jugoslavenska umjetnost dobila značajnu promociju na na Svjetskoj izložbi u Brislu 1958. godine. Vrlo rano počeo je pisati kako teorija relativiteta, psihoanaliza, fotografija i nove tehničke mogućnosti gledanja mikro i makro svijeta proširuju pojam realnosti, i na taj način mijenjaju zor umjetnika ali i ulogu umjetnosti.

Pred kraj života počeo je pisati autobiografiju - Moj lepi život u paklu,[3] ali je nije dovršio zbog smrti.